PROROCTWO

Stary i Nowy Testament – rozważenie ważniejszych miejsc uczących na ten temat

Jakie zadanie proroctwo spełniało w Starym Przymierzu?

Jakie zadanie proroctwo spełnia w nowym przymierzu – co mówią o tym listy apostolskie?

WERYFIKACJA PROROKA

V Mojż. 13: 2-6

„Jeśli powstanie u ciebie prorok, lub wyjaśniacz snów, i zapowie znak lub cud, i spełni się znak albo cud, jak ci zapowiedział, a potem ci powie: Chodźmy do bogów obcych - których nie znałeś - i służmy im, nie usłuchasz słów tego proroka, albo wyjaśniacza snów. Gdyż Pan, Bóg twój, doświadcza cię, chcąc poznać, czy miłujesz Pana, Boga swego, z całego swego serca i z całej duszy. Za Panem, Bogiem swoim, pójdziesz. Jego się będziesz bał, przestrzegając Jego poleceń. Jego głosu będziesz słuchał, Jemu będziesz służył i przylgniesz do Niego. Ów zaś prorok lub wyjaśniacz snów musi umrzeć, bo chcąc cię odwieść od drogi, jaką iść ci nakazał Pan, Bóg twój, głosił odstępstwo od Pana, Boga twego, który cię wyprowadził z ziemi egipskiej, wybawił cię z domu niewoli. W ten sposób usuniesz zło spośród siebie.”

Gal. 1: 6-9

„Nadziwić się nie mogę, że od Tego, który was łaską Chrystusa powołał, tak szybko chcecie przejść do innej Ewangelii. Innej jednak Ewangelii nie ma: są tylko jacyś ludzie, którzy sieją wśród was zamęt i którzy chcieliby przekręcić Ewangelię Chrystusową. Ale gdybyśmy nawet my lub anioł z nieba głosił wam Ewangelię różną od tej, którą wam głosiliśmy - niech będzie przeklęty! Już to przedtem powiedzieliśmy, a teraz jeszcze mówię: Gdyby wam kto głosił Ewangelię różną od tej, którą /od nas/ otrzymaliście - niech będzie przeklęty!”

Powyższe zestawienie fragmentów Pisma, daje nam możliwość osądzenia wszystkiego co słyszymy i widzimy. Biblia daje nam przyzwolenie, a nawet nakaz, abyśmy osądzali i sprawdzali wszystko co inni próbują nam przekazać jako proroctwo. Jeśli ktoś mówi, że jest prorokiem, że dostał jakąś wizję, sen, itp. powinniśmy to skrupulatnie sprawdzić, najlepiej w gronie innych wierzących. Przede wszystkim wg zaleceń Pisma trzeba przyjrzeć się samemu proroctwu. Jeśli znajdzie pokrycie w rzeczywistości, spełnia tylko część wymagań. Najważniejszym zadaniem proroctwa jest zupełnie coś innego. Możemy o tym przeczytać w 1 Kor. 14:

(3) Ten zaś, kto prorokuje, mówi ku zbudowaniu ludzi, ku ich pokrzepieniu i pociesze.

(6) Bo przypuśćmy, bracia, że przychodząc do was będę mówił językami: jakiż stąd pożytek dla was, jeżeli nie przemówię do was albo objawiając coś, albo przekazując jakąś wiedzę, albo prorokując, albo pouczając?

(24) Gdy zaś wszyscy prorokują, a wejdzie [podczas tego] jakiś poganin lub człowiek prosty, będzie przekonany przez wszystkich, osądzony (25) i jawne staną się tajniki jego serca; a tak, upadłszy na twarz, odda pokłon Bogu, oznajmiając, że prawdziwie Bóg jest między wami.

(29)Prorocy niech przemawiają po dwóch albo po trzech, a inni niech to roztrząsają! (30) Gdy zaś komuś innemu z siedzących dane będzie objawienie, pierwszy niech zamilknie! (31) Możecie bowiem w ten sposób prorokować wszyscy, jeden po drugim, aby wszyscy byli pouczeni i podniesieni na duchu.

Proroctwo to nie wróżbiarstwo i przepowiadanie przyszłości. Jeśli Bóg w swojej łasce da komuś wgląd w przyszłość, taki prorok powinien bardzo wiernie przedstawić to co usłyszał lub co widział, nic do tego nie dodając od siebie, inaczej będzie pociągnięty do odpowiedzialności, jak też ci, którzy go słuchają (Jer. 14:13-16):

„I powiedziałem: Ach, Panie Boże, oto prorocy mówią im: Nie ujrzycie miecza, nie zaznacie głodu, albowiem prawdziwy pokój zapewnię wam na tym miejscu. I rzekł Pan do mnie: Prorocy ci głoszą kłamstwo w moje imię. Nie posłałem ich, nie dawałem poleceń ani nie przemówiłem do nich. Kłamliwe widzenia, zmyślone przepowiednie, urojenia swych serc - oto co wam przepowiadają. Dlatego to mówi Pan o prorokach, którzy - mimo że ich nie posłałem - przepowiadają w imię moje tymi słowami: Miecza i głodu nie będzie w tym kraju. Od miecza i od głodu poginą ci prorocy.; Ludzie zaś, którym oni przepowiadają, będą wyrzuceni na ulice Jerozolimy jako ofiary głodu i miecza”

Jak czytamy w liście do Koryntian, proroctwo praktykowane wśród ludzi wierzących powinno zawierać słowo pokrzepienia, pociechy, zbudowania, objawienia, wiedzy, pouczenia. To wszystko musi wznosić się na fundamencie prawdy. Tym fundamentem jest, jak czytamy w liście do Galacjan, nauka apostolska. Ktoś, kto przychodzi jako prorok głosząc ewangelię inną od potwierdzonej w listach apostolskich, jest fałszywym prorokiem.

W ks. Powtórzonego Prawa czytamy, że nawet gdyby słowa tego proroka spełniały się, miały odniesienie do rzeczywistości, powinien jednak ponieść śmierć jeśli wiedzie innych do odstępstwa.

Wierzący, który nie poddaje badaniu proroctwa i samego proroka, może być narażony na wprowadzenie w poważny błąd. Uleganie wrażeniom, emocjom, bezkrytycznemu zachwytowi może uczynić z człowieka niewolnika. Nawet jeśli proroctwo, sen, czy wizja wieszczone przez proroka, odnosi się do pewnych szczegółów życia danej osoby, nie jest to powód do ślepego posłuszeństwa owemu prorokowi.

Trzeba też zwrócić uwagę na plan, który Bóg stopniowo odsłania w historii i zapisany został w Biblii. Proroctwa zapisane w Starym Testamencie nie są jakimiś dowolnymi, przypadkowymi wypowiedziami mądrych ludzi. Zapis biblijny, aż do przyjścia Chrystusa Pana, relacjonuje okres ok. 5000 lat. Gdy rozrzucimy wszystkie proroctwa biblijne na tak długi czas, stwierdzimy, że nie były one aż tak powszechne. W zasadzie proroctwa, które zostały wyryte na zawsze, Bóg przekazał ludziom w wyjątkowych okresach czasu:

1. Upadek w ogrodzie Eden
2. Ofiara Abla
3. Noe
4. Babel
5. Abraham, Izaak, Jakub (1800 – 1700 r p.n.e.)
6. Józef (1630 r p.n.e.)
7. Mojżesz, Jozue (ok. 1300 – 1200 r p.n.e.)
8. Sędziowie (ok. 1200-1000 r p.n.e.)
9. Samuel (ok. 1050 r. p.n.e.)
10. Król Dawid (ok. 1000 r p.n.e.)
11. Prorocy Eliasz i Elizeusz (ok. 870–840 r p.n.e.)
12. Prorok Izajasz, Micheasz, Ozeasz, Amos (ok. 760-730 r p.n.e.)
13. Prorok Sofoniasz, Jeremiasz, Nahum, Habakuk (ok. 640-600 r p.n.e.)
14. Prorok Ezechiel (ok. 590 r p.n.e.)
15. Prorocy Zacheusz i Aggeusz (ok. 530 r p.n.e.)
16. Malachiasz (ok. 480 r p.n.e. ?)

Przed opisem powołania Abrahama, Mojżesz zapisał pradzieje ludzkości, skupiając uwagę na czterech najważniejszych dla przyszłych pokoleń punktach: upadku człowieka, pierwszej krwawej ofiary (Abel), potopu i podziału ludzkości przy wieży Babel. Można przypuszczać, że jest to przedział ok. 2000 lat.

Od Abraham do Chrystusa mamy w dużym zaokrągleniu następne 2000 lat. W bardzo dużym uproszczeniu mamy w tym czasie dwanaście okresów wzmożonego działania proroków. Nie chodzi tutaj o precyzyjne określenie lat, błąd może tutaj wynosić plus-minus nawet 200-300 lat. Chodzi o poglądowe zobrazowanie biblijnego przekazu na tle historycznym. Przez prawie 5000 lat Bóg w różny sposób realizował swój plan dotyczący wszystkich ludów świata. Władcy Asyrii, Egiptu, Babilonu, Grecji, Rzymu, Chin, Indii, Europy, kontynentów amerykańskich otrzymywali wyznaczony czas panowania, musieli wykonać polecenia Boga, mimo że buntowali się przeciwko niemu, a nawet ośmielali się postępować samowolnie:

Izaj, 10: 5-7

„Ach, ten Asyryjczyk, rózga mego gniewu i bicz w mocy mej zapalczywości! Posyłam go przeciw narodowi bezbożnemu, przykazuję mu, aby lud, na który się zawziąłem, ograbił i złupił doszczętnie, by rzucił go na zdeptanie, jak błoto na ulicach. Lecz on nie tak będzie mniemał i serce jego nie tak będzie rozumiało: bo w jego umyśle plan zniszczenia i wycięcia w pień narodów bez liku.”

Izaj, 10: 12-16

„Gdy Pan dokona całego dzieła swego na górze Syjon i w Jerozolimie, ukarze owoc pysznego serca króla Asyrii i bezczelność jego wyniosłych oczu. Powiedział bowiem: Działałem siłą mej ręki i własnym sprytem, bom jest rozumny. Przesunąłem granice narodów i rozgrabiłem ich skarby, a mieszkańców powaliłem, jak mocarz. Ręka moja odkryła jakby gniazdo bogactwa narodów. A jak zbierają porzucone jajka, tak ja zagarnąłem całą ziemię; i nie było, kto by zatrzepotał skrzydłem, nikt nie otworzył dzioba, nikt nie pisnął. Czy się pyszni siekiera wobec drwala? Czy się wynosi piła ponad tracza? Jak gdyby bicz chciał wywijać tym, który go unosi, i jak gdyby pręt chciał podnosić tego, który nie jest z drewna. Przeto Pan, Bóg Zastępów, ześle wycieńczenie na jego tuszę. Pod jego świetnym wyglądem rozpali się gorączka, jakby zapłonął ogień.”

2 Krl. 19: 20-28

„Tak mówi Pan, Bóg Izraela: Wysłuchałem tego, o co modliłeś się do Mnie w sprawie Sennacheryba, króla Asyrii. Oto wyrocznia, jaką wydał Pan co do niego. Gardzi tobą, szydzi z ciebie Dziewica, Córa Syjonu. Za tobą potrząsa głową Córa Jeruzalem. Komuś ubliżył i komu zbluźnił? Przeciw komu twój głos podniosłeś i w górę wzbiłeś twe oczy? Przeciw świętemu Izraela! Przez twych posłańców urągałeś Panu. Mówiłeś: Z mnóstwem mych rydwanów wyszedłem na szczyty górskie, na najdalsze grzbiety Libanu. Wyciąłem jego cedry najwyższe i co najpiękniejsze jego cyprysy. Wtargnąłem w jego ostatnie ustronie, w jego bujną gęstwinę leśną. Drążyłem studnię i piłem obce wody, stopami nóg moich wysuszyłem wszystkie rzeki Egiptu. Czy nie słyszałeś? Z dawna to przygotowałem. Co ułożyłem od prastarych czasów, to teraz w czyn wprowadzam. Miałeś obrócić w stosy gruzów obwarowane miasta. Mieszkańcy ich bezsilni, przelękli się i okryli wstydem. Stali się jak rośliny na polu, jak młoda trawa zielona, jak zielsko na dachach spalone podmuchem wiatru wschodniego. Lecz Ja wiem, kiedy wstajesz [i kiedy] spoczywasz, kiedy wychodzisz <i kiedy powracasz, i jak cię ponosi złość przeciw Mnie>. Ponieważ cię złość ponosi przeciw Mnie i twa zuchwałość doszła do moich uszu, przeto ci w nozdrza założę moje kółka i moje wędzidło na wargi, by zmusić cię do odwrotu drogą, którą przybyłeś!”

Oczy Boga przenikają całą ziemię i nic nie może się wymknąć spod jego władzy. Jednak wszystko, cokolwiek się dzieje, Bóg poddał pod realizację Jego głównego planu. Jego celem jest stworzenie nowej ziemi i nieba, gdzie Bóg i Jego dzieci będą mieszkać razem. Tajemnica tego związku ukryta została przez Boga w Mesjaszu Jahoszua. Proroctwa od Ogrodu Eden do Abrahama precyzowały zamiary Boga. Postanowił powierzyć wykonanie swego zamysłu człowiekowi. Proroctwa w dawnych czasach niezrozumiałe, dzisiaj zostały odsłonięte. Syn niewiasty zdepcze głowę węża, wąż ukąsi go w piętę. Abel musiał złożyć krwawą ofiarę przed Bogiem za grzech. Noe wydał wyrok na świat, który nie upokorzył się i nie przyjął usprawiedliwienia i ratunku od Boga. Człowiek nie może się sam usprawiedliwić, jest zgubiony, dlatego Bóg sam znajduje Abraham i od niego wyprowadza naród, przez który obdarzy ludzi zbawieniem. Dzieje Izraela naznaczone są dniami chwały i latami upokorzenia. Jest to proroczy obraz dla wszystkich ludów świata. Izrael jest proroctwem. Wewnątrz tego narodu Bóg umieszcza swoich proroków i tylko przez nich wyrokuje i obwieszcza swoje zamiary. Wszyscy oni są zwiastunami nadchodzącego Mesjasza, dnia zbawienia, ale też nadchodzącego gniewu Boga.

PROROCTWO MUSI BYĆ AUTORYZOWANE!

2 Piotra 1:20

„To przede wszystkim miejcie na uwadze, że żadne proroctwo Pisma nie jest dla prywatnego wyjaśnienia. Nie z woli bowiem ludzkiej zostało kiedyś przyniesione proroctwo, ale kierowani Duchem Świętym mówili /od Boga/ święci ludzie.”

Czy proroctwo w nowym przymierzu rządzi się innymi prawami? Czy możemy pozwolić sobie na eksperymentowanie i dowolność interpretacji? Jest faktem, że zaszła zasadnicza zmiana. Wraz z objawieniem się Mesjasza Jahoszua i udzieleniem wierzącym Ducha Świętego, Bóg wprowadził swój odkupiony lud do miejsca najświętszego. To co dawni prorocy widzieli z daleka, nam zostało darowane:

1 Jana 2: 20-21

„Wy natomiast macie namaszczenie od Świętego i wszyscy jesteście napełnieni wiedzą. Ja wam nie pisałem, jakobyście nie znali prawdy, lecz że ją znacie i że żadna fałszywa nauka z prawdy nie pochodzi.”

Człowiek rodząc się z Boga, otrzymuje od Niego Ducha Świętego. Staje się tym samym uczestnikiem wszystkich błogosławieństw ukrytych w Chrystusie. Zmiana więc dotyczy upowszechnienia Ducha proroctwa wśród wierzących w Chrystusa. Duch Święty jest Duchem prorockim. Jest to spełnienie pragnienia Mojżesza:

IV Mojż. 11: 29

„Ale Mojżesz odparł: Czyż zazdrosny jesteś o mnie? Oby tak cały lud Pana prorokował, oby mu dał Pan swego ducha!”

Jahoszua przed swoim odejściem zapewnił uczniów, że otrzymają Ducha prawdy, który nauczy ich i przypomni wszystko co On sam mówił.

Jana 14: 26

„A Pocieszyciel, Duch Święty, którego Ojciec pośle w moim imieniu, On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem.”

Można więc spodziewać się głębszego objawienia wśród tych, którzy dostali od Boga prawo nazywać siebie dziećmi Bożymi. Takie prawo daje im Ewangelia:

Jana 1: 10-13

„Na świecie było /Słowo/, a świat stał się przez Nie, lecz świat Go nie poznał. Przyszło do swojej własności, a swoi Go nie przyjęli. Wszystkim tym jednak, którzy Je przyjęli, dało moc, aby się stali dziećmi Bożymi, tym, którzy wierzą w imię Jego - którzy ani z krwi, ani z żądzy ciała, ani z woli męża, ale z Boga się narodzili.”

To oni są powołani, aby być Ciałem Chrystusa, Zgromadzeniem wywołanych przez Boga ze świata, aby stali się ludem Bożym. 

W EKKLESI NIE MA MIEJSCA NA ELITARYZM.

We wszystkich czterech Ewangeliach możemy przeczytać, że Jahoszua ha Mashiach był wrogiem elitaryzmu, ekskluzywizmu, wywyższania siebie, zarozumiałości. Nauka Apostołów idzie tym samym torem. Pracownicy Kościoła nie są powołani do zajmowania intratnych posad, zaszczytnych tytułów, wyjątkowych pozycji i stołków. Są powołani do budowania, sadzenia, podlewania. Widoczne ma być zgromadzenie powołanych, gdzie każdy ma namaszczenie od Boga.

Mamy dziś do czynienia z patologią religijną. Organizowane są konferencje dla chrześcijan, którzy powinni sami gromadzić się w Duchu Świętym i budować w oparci o swoją wiarę. Tymczasem zagubione dzieci Boże biegną na oślep, gdy tylko usłyszą, że do jakiegoś zboru przyjeżdża jakaś persona mająca się za proroka. Słuchają bezkrytycznie człowieka na scenie, rozbawiającego towarzystwo i oczarowującego wszystkich swoją elokwencją. Pod koniec sesji ustawia się długa kolejka do owego proroka, a on sypie jak z rękawa proroctwo za proroctwem do każdego kto podejdzie. Załóżmy, że owemu prorokowi zdarzyło się kilka trafnych przepowiedni (jeśli Bóg chce, może dać słowo nawet osłowi). Czy jest to powód do bezkrytycznego przyjmowania wszystkiego co ten człowiek powie? Czy mam padać na twarz przed człowiekiem? Kiedy wbijam gwóźdź, sięgam po młotek. Ale gdy młotek jest mi niepotrzebny, chowam go do skrzynki narzędziowej i cieszę się obrazem, który zawiesiłem na gwoździu. Chwałę nie zbiera młotek, lecz ten kto wykonał to co zaplanował. Tak jest z wszystkimi darami, które Bóg umieścił w kościele. Chwałę otrzymuje Bóg, a dziełem Bożym jest Zgromadzenie wierzących powołane w Chrystusie. Pracownicy znajdują się na dole budowli, fundament jest przecież niewidoczny! Korzenia drzewa też nie widać. Ci którzy odwracają porządek wskazany przez Mesjasza Jahoszua, wprowadzają porządek świata. Charakteryzuje się on podstawą zbudowaną z anonimowego ludu, podległego wywyższonym na czubku piramidy władcom.

Może czas wreszcie zmienić sposób myślenia?